W latach drugiej wojny światowej ks. dr Wojciech Piwowarczyk objął opieką duszpasterską grupę dziewcząt, które szukały drogi świętości w życiu świeckim. Pragnąc żyć radami ewangelicznymi w warunkach świeckich, złożyły śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Wkrótce powstały pierwsze zasady życia wspólnoty. Gdy papież Pius XII ustanowił nową formę życia konsekrowanego – instytuty świeckie – okazało się, że zasady te są zgodne z wymaganiami Stolicy Apostolskiej. W latach powojennych członkinie grupy weszły w nowe środowiska, wyjechały na studia, podjęły pracę w różnych zawodach. Za pośrednictwem księży lub osobistych kontaktów zgłaszały się nowe kandydatki. W ten sposób powstały kolejne ośrodki Instytutu: w Wielkopolsce, na Śląsku, na Mazowszu, oraz na Podkarpaciu. W roku 1994 Instytut Chrystusa Króla został formalnie erygowany przez bp. Kazimierza Ryczana.

Ksiądz Wojciech Piwowarczyk uważał Instytut za główne dzieło swego życia. Jego charyzmat zakorzeniony jest we wspólnym powołaniu Instytutów Świeckich. Członkinie oddają się Bogu przez modlitwę i realizację rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa w zwykłych warunkach życia świeckiego, które pragną kształtować zgodnie z Ewangelią. Związane są z ludźmi ze swojego otoczenia wspólnotą losu i pracy oraz życzliwością. Mają stać się wśród nich zaczynem życia prawdziwie chrześcijańskiego. Na tym polega ich apostolstwo. Instytut oddaje się w sposób szczególny Chrystusowi Królowi, u Niego szuka światła i siły do rozumienia i pełnienia swego posłannictwa. Zasadniczo nie podejmują wspólnych dzieł, chociaż niekiedy realizują razem konkretne zadania. Zazwyczaj nie mieszkają razem. Pozostają we własnym środowisku rodzinnym, zawodowym, towarzyskim, tam działają, włączają się w dobre inicjatywy otoczenia, zapraszają do współpracy z sobą, pomagają sobie wzajemnie.