Ks. Wojciech Piwowarczyk – w telegraficznym skrócie

Ministrant, harcerz, patriota, kapłan, wikariusz, nauczyciel, kapelan szpitalny i więzienny, spowiednik alumnów i sióstr szarytek, doktor teologii, wykładowca, ojciec duchowny kapłanów diecezji kieleckiej, sekretarz generalny Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej, założyciel Instytutu Świeckiego Chrystusa Króla, duszpasterz niepełnosprawnych, organizator Chrześcijańskich Związków Robotniczych, diecezjalny referent dobroczynności, przewodniczący podkomisji ds. Duszpasterstwa Specjalnego, członek podkomisji Życia i Posługi Kapłanów, Charytatywnej i Spraw Zakonnych, dyrektor Papieskich Dzieł Misyjnych, prałat domowy papieża Jana XXIII, prałat archidiakon w Kieleckiej Kapitule Katedralnej, protonotariusz apostolski, sługa Boży…

Życiorys

Tata Wojciech

Mama Joanna

Wojciech Piwowarczyk urodził się 18 stycznia 1902 roku we wsi Kamienica, jako syn bogatego rolnika Wojciecha i Joanny z domu Suchta. Miał ośmioro rodzeństwa. Dzień po urodzeniu został ochrzczony w kościele parafialnym w Gołczy. Jako dziecko unikał towarzystwa i dużo się modlił. Był ministrantem i z chęcią uczestniczył w mszach świętych i nabożeństwach. Przez 3 lata uczęszczał do szkoły elementarnej w Gołczy. Został wychowany w duchu patriotyzmu. W 1914 roku zdał egzaminy do progimnazjum w Miechowie. Rozpoczęcie szkoły uniemożliwił jednak wybuch I wojny światowej.

Przez pewien czas uczył się prywatnie pod okiem kleryka Teofila Banacha. Naukę w Gimnazjum Realnym im. Tadeusza Kościuszki w Miechowie rozpoczął w 1916 roku. W czasie edukacji wstąpił do harcerstwa. Przez ostatnie lata w gimnazjum pełnił funkcję hufcowego. W wakacje 1922 roku wyjechał na wojskowy obóz szkoleniowy do Rytra. Trudne warunki doprowadziły do ciężkiej choroby i musiał wrócić do domu. W dniu 19 czerwca 1923 roku uzyskał świadectwo dojrzałości w miechowskim gimnazjum.

Młody Wojciech postanowił spełnić swoje plany z dzieciństwa i w 1923 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach. Działał w kołach zainteresowań, głównie w kole misyjnym oraz Sodalicji Mariańskiej. Po czterech latach studiów w dniu 19 czerwca 1927 roku w katedrze kieleckiej z rąk bpa Augustyna Łosińskiego otrzymał święcenia kapłańskie. Na czas wakacji został wysłany do Miechowa na zastępstwo jako kapelan szpitalny. Pierwszą parafią, do której został skierowany był kościół pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny w Wiślicy. Jako wikariusz prowadził także lekcje religii w miejscowej szkole. Rok później zaczął posługę kapłańską w parafii Świętej Trójcy w Jędrzejowie, gdzie pozostał przez cztery lata. Pełnił tam między innymi funkcję kapelana szpitalnego, opiekuna Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej i Żeńskiej. Jesienią 1932 roku zaczął studia na Wydziale Teologii Katolickiej na Uniwersytecie Warszawskim. W czerwcu 1935 roku uzyskał stopień magistra teologii. Jesienią 1936 roku został wikariuszem w parafii Świętego Wojciecha w Kielcach, a niecały rok później w parafii katedralnej. Otrzymał wówczas także funkcję kapelana więziennego. W maju 1938 roku został doktorem teologii. W tym roku otrzymał nominację na spowiednika alumnów seminarium, a rok później na ojca duchownego i wykładowcę. Podczas okupacji poświęcał się pacy duszpasterskiej w parafii katedralnej w Kielcach i prowadził tajne komplety z religii. Od przełomu lat 1941/42 zajął się formacją grupy młodych dziewcząt, które pragnęły poświęcić się na służbę Bogu. Po kilku latach ta wspólnota została przekształcona w Instytut Chrystusa Króla.

W czasach Polski Ludowej był śledzony i zastraszany przez funkcjonariuszy UB. Mimo zakazu, pod jego opieką funkcjonowało w seminarium Koło Czcicieli Matki Bożej. Interesował się sytuacją rodzinną i materialną swoich alumnów. Centrum jego pracy wychowawczej stanowiła Eucharystia. Codziennie odprawiał drogę krzyżową i odmawiał różaniec. W 1958 roku został nominowany na opiekuna duchownego kapłanów diecezji kieleckiej. Organizował systematycznie dni skupienia dla księży. W 1960 roku otrzymał nominację na diecezjalnego referenta dobroczynności. Funkcję tę pełnił przez 21 lat. Zaczął szukać w parafiach opiekunek charytatywnych, które zechciałyby pomagać potrzebującym. Udało mu się zebrać ich łącznie ok. 1200 w całej diecezji. Jego mieszkanie było otwarte dla osób niepełnosprawnych, z którymi rozpoczął pracę duszpasterską. W 1980 roku zainicjował dla nich, z Zofią Wojtyną, wczasorekolekcje w Szewnej. Ksiądz Piwowarczyk propagował także Dzieła Misyjne. Uważano go za wzór kapłana niezmordowanego. Podziw budziła jego posługa w konfesjonale. Bardzo cieszył się z półpublicznej kaplicy, która została erygowana w jego prywatnym mieszkaniu w 1973 roku. Dziesięć lat później został ustanowiony protonotariuszem apostolskim (infułatem). Ostatnie lata życia spędził na wózku inwalidzkim. 27 lipca 1992 roku ksiądz Wojciech Piwowarczyk zmarł w Kielcach i został pochowany na starym cmentarzu.

Kalendarium życia

1902 – urodził się we wsi Kamienica
1914 – ukończył szkolę elementarną w Gołczy
1916 – rozpoczął naukę w Gimnazjum Realnym w Miechowie
1922 – uczestniczył w wojskowym obozie szkoleniowym
1923 – uzyskał świadectwo dojrzałości, wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach
1927 – otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bpa Augustyna Łosińskiego, zastępował kapelana szpitala w Miechowie, został wikariuszem w Wiślicy
1928 – został nominowany wikariuszem w parafii Świętej Trójcy w Jędrzejowie
1932 – został studentem Uniwersytetu Warszawskiego Wydziału Teologii Katolickiej
1935 – uzyskał tytuł magistra teologii
1936 – został wikariuszem w parafii Świętego Wojciecha w Kielcach
1937 – został wikariuszem w parafii katedralnej w Kielcach i kapelanem więziennym
1938 – uzyskał stopień doktora teologii, został spowiednikiem alumnów w seminarium kieleckim
1939 – został ojcem duchownym i wykładowcą Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach
1941 – zaczął formację młodych dziewcząt
1947 – otrzymał kanonię w Wiślicy
1958 – został ojcem duchownym kapłanów diecezji kieleckiej
1960 – został mianowany diecezjalnym referentem dobroczynności
1973 – została erygowana półpubliczna kaplica w jego mieszkaniu w Kielcach
1979 – został mianowany dyrektorem Papieskich Dzieł Misyjnych
1980 – rozpoczął organizację wczasorekolekcji dla niepełnosprawnych w Szewnej
1983 – został nominowany infułatem
1992 – zmarł w Kielcach